مِى نوشم از آن كه كامرانىِ من است

عيبم مكنيد اگرچه تلخ است خوش است

تلخ است از آن كه زندگانى من است

گويند بهشت و حورعين خواهد بود

وانجا مِى ناب و انگبين خواهد بود

گر ما مِى و معشوقه گزيديم چه باك

آخر نه به عاقبت، همين خواهد بود

من هيچ ندانم كه مرا آنكه سرشت

از اهل بهشت كرد يا دوزخ زشت

جامى و بتى و بربطى بر لب حشت

اين هر سه مرا نقد و تو را نسيه بهشت

گويند بهشت عدن با حور خوش است

من ميگويم كه آب انگور خوش است

اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار

كاواز دهل برادر از دور خوش است

اين كوزه چو من عاشق زارى بوده است

در بند سر زلف نگارى بوده است

اين دسته كه بر گردن او ميبينى

دستى است كه بر گردن يارى بوده است

در كارگه كوزه گرى بودم دوش

ديدم دو هزار كوزه، گويا و خموش

هر يك به زبان حال با من گفتن

كو كوزه گر و كوزه خر و كوزه فروش

گويند كه دوزخى بُوَد عاشق و مست

قولى ست خلاف، دل بر آن نتوان بست

گر عاشق و مست دوزخى خواهد بود

فردا باشد بهشت همچون كف دست

هر سبزه كه بر كنار جويى رسته ست

گويى ز لب فرشته خويى رسته ست

پا بر سر هر سبزه به خوارى ننهى

كان سبزه ز خاك لاله رويى رسته ست

آنان كه محيط فضل و آداب شدند

در جمع كمال، شمع اصحاب شدند

ره زين شب تاريك نبردند به روز

گفتند فسانه اى و در خواب شدند

امروز … امروز … امروز

مِى نوشم از آن كه كامرانىِ من است

عيبم مكنيد اگرچه تلخ است خوش است