فورا دستم و رو کردم

دیگه خستم‌ و خو کردم

به دفتر و بستن و گوش کردن

سادست ولی عجیبه

تو دل عمق حقیقت فریبه

آفت تن جنگل و دریده

ولی کر و لال با باغچه بان غریبه

همینه وقتی که کریح منظر

شمیم قصیده قبیح قطعا

زخمی که عمیق ندیده مرحم

یه مسیح که صلیب سلیقه سمتمه

شدید دردم کثیف مرحم

مریض قلبم لذید حرفم

ولیکن قطعا منی که شخصا

با تنی که خستست مغزی که خلسست

همیشه راسم از چی بترسم

رفیق لحظم غریب قبلم

سلیطه نفسم همیشه هستن

به کمین‌طنین عمیق حرفم

بین یه مشت حرف مسخره

مهم مقصد نیست ترک مبداعه

میگن لال ساکت حرف نزن بده

میخوان سرباز نبره دست به اسلحه

یه جسم بی جون یه شعر بی روح

درون و بیرون یه حس ویرون

میسوخت میخوند دلی رو میشکوند

یه حسی که مثل یه قصه میموند

گفت جایی از این راه نیست صاف

این بار بی خواب با چشم بیدار

میتاخت بی باک به شوق دیدار

میساخت یه زندگانی‌ بی گاف

عرصه که تنگ شد جامعه جنگ شد

جامه ی جنگ و جنگی به تن کن

اینجا زندگی خیلی سخته

ما ها رو میبینی آقای رنگو!

اینا رو میبینی آقای رنگو

دوست ها و همسایه های من

اینجا زندگی سخته

خیلی سخت

میدونی روزها رو چطوری سپری میکنن

با امید

با امید این که روزی اوضاع بهتر بشه

آدم با امید زندست

الان هم

امیدشون تویی

از تو کلاه هر خری که خرگوش دراد

میخوره ان توش سواد

با پول میسازن سرپوش برات

تا بلبل نحثشه و خر گوش نواز

غذای ذهن گوشت سگ  بوش کباب

رو منقلی که سنگ سنگدون طلاس

کله بزن فکر ته توش نباش

که جوش بیاری میارن دمنوش برات

شاگرد اولا دم دفتر

ته ملاسیا تریبون سر صف کف

ناظم نفهم تو خف مصرف

پی صورت و بیخیال غم مخرج

این یعنی گوشا کر و هرروز قانونا میشه موسی تر

و جامعه نیل به سوی رو دادن به هر خفتی که جبرو کوتاه کرده

بگو کجاست اون من سرکشت

که با کله ی سرخ پی دردسر بره

زووور بزنه لال نمیره

قبل اینکه حرف زدن غدغن بشه

وقتی فرق حق و عق کشکه

اینورا رب و رب پشمه

هرجا درری در وانیست روت که

کوچه هاش همه تنگ و بن بسته

از زیر زمین تا بالا شهرتون

دکل نفتی و ستون گنگتون

وقتی بحث حقیقت باشه

کسی حرفی نداره

فقط میده سرتکون

پاش وایستادم تا پای مررگو

گلیممو میکشم از زیر سنگو

من هنو پی پشت پردم

ولی اینارو میبینی آقای رنگو؟؟

فورا دستم و رو کردم

دیگه خستم‌ و خو کردم

به دفتر و بستن و گوش کردن