دشت به دشت در پی توخسته از این راه بلند

من در این دشت غریبتنها تویی تو آشنا

دستم بگیر با خود ببر تا پیش آن ماه بلند

روز وداع تو غمینبود و غریب و بی صدا

رفتی از این دشت و نرفتیاد تو از خاطر من

بوی نفسهای تو درجان و دلم پیچیده است

به هر کران کنم نظریاد تو در خاطر من

ای مونس درد آشنا بی تو پگونه سر کنم

این روزگار و عمر راآخر چگونه سر کنم

بی تو دگر معنا ندارد این روزگار بی کسی

می جویمت می بویمت ای که مرا هم نفسی

دست مرا دستت بگیر در آن دیار آشنا

این خسته را با خود ببرتا عالم افسانه ها

ای آشنا ای آشنا بی من مرو من را ببر

نتوانم اینجا سرکنم از این قفس من را ببر

آه از قفس آه از قفس در سینه تنگ آمد نفس

با تو تو ای همراه منپرواز را دارم هوس

دستم بگیر بال و پرمتا در کنارت پر کشم

با بال پرواز دلمبر آسمانها سر کشم

ای ناجی من از خطربا خود ببر من را سفر

پوسیدم از این ماندگی این خسته را شو همسفر

در این ره پر پیچ و خم من را به آن مأوا رسان

من آرزومند وصال من را ببر از این جهان

دشت به دشت در پی توخسته از این راه بلند

من در این دشت غریبتنها تویی تو آشنا

دستم بگیر با خود ببر تا پیش آن ماه بلند